Begiftigd mens

Dat ik een begiftigd mens ben, daar kwam ik zo rond mijn 10e al achter. Niet alleen speelde ik het liefst winkeltje in de echte winkel met de echte kassa, ook zong ik rond die tijd mijn eerste solo’s in de plaatselijke kerk. (Inmiddels was het gezin via Utrecht in Leersum terecht gekomen.)

Bovendien schreef ik mijn eerste ‘boek’ dat de illustere titel droeg: ‘De moord met het aardappelmesje zonder punt.’

Ik hield al van suspense voordat ik wist wat het was, al vrees ik dat het spel Cluedo hier ook enigszins debet aan was.

Jong getrouwd en moeder geworden van drie kinderen kwamen de talenten een beetje op de plank te liggen. Er moest brood op de plank! Jaren heb ik bij de (toen nog) Amro Bank gewerkt.

Het eerst dat ik weer oppakte eind jaren ’80 was het zingen. In koren vooral, bv. met Continentals door heel Europa. Een prachtige tijd. Ik schreef weleens zelf een liedje, maar daar deed ik weinig mee.

Hollandse IJssalon

In ’93 begon mijn vader in Veenendaal ‘De Hollandse IJssalon’ Het lag voor de hand dat mijn middelste broer en ik hem daarbij zouden helpen. Hij, omdat hij studeren toch maar zozo vond, ik, omdat ik me bij de bank inmiddels een levende geldautomaat voelde.

Daar kon het ondernemersbloed voluit stromen. Toen mijn vader acht jaar later met vervroegd pensioen ging (zie Toonbank) zijn mijn broer en ik op een andere plek in het centrum een kleinere chocolade zaak begonnen.

En toch.

En toch haalde ik steeds minder voldoening uit het fysiek zware werk, negen uur op je benen staan was geen uitzondering. Steeds vaker kwam ik verhalen op het spoor die ik graag wilde opschrijven, me eigen wilde maken, waar ik op door wilde fantaseren.

Uiteindelijk is het allemaal begonnen met de bananendoos vol anekdotes van mijn moeder. Ze wilde zo graag dat er een boek gemaakt zou worden van alle herinneringen.

Zelf schreef ze inmiddels niet onverdienstelijk Bijbelse Dagboeken, maar dit zag ze niet zitten.

De Toonbank.

De geboorte van de ‘De Toonbank’ heeft nog 5 jaar op zich laten wachten, zoals dat vaker gaat met zo’n epos.

Eindeloos schaven, knippen en plakken. We zouden werkelijk waar nog drie ‘Toonbanken’ kunnen schrijven.

Tussendoor schreef ik thrillers.

De Blauwe Hel.

Bijvoorbeeld over ‘De Blauwe Hel’ het prachtige natuurgebied waar we inmiddels recht tegenover woonden.

Een uitzonderlijke kans…Pure mazzel!

Al snel hoorde ik het afschuwelijke feit dat plaatsvond in het huis van onze buren. Het intrigeerde me mateloos dat iemand zichzelf van het leven beroofde op zo’n fantastische plek. Het idee voor een boek was geboren. Mijn schoonvader kende de vrouw en zei, ‘Ik kan van alles over haar vertellen.’

Ik zei, ‘Doe dat nou maar niet, want dat staat mijn fantasie in de weg en de gebeurtenis is slechts een aanzet.’

Toen mijn man werkloos raakte in 2013, was er weer een ‘brood op de plank’ situatie. Wonderlijk genoeg kwam ik zonder veel moeite terecht bij de Bibliotheek. Daar, in de cultuurfabriek, wilde men een lunchroom opstarten en koken was en is mijn uit de hand gelopen hobby. Bijna zeven jaar vlak onder mijn eigen boeken en midden tussen de nieuwe verhalen.

Zoals het verhaal achter de jonge vluchteling die zichzelf piano leert spelen via YouTube en dat iedere week komt oefenen op onze vleugel. De vluchteling en de vleugel…Ik denk het hele leven erbij.

Sinds 2020 schrijf ik fulltime.

Mijn zesde boek kwam in april 2022 uit; mijn eerste feelgood Haar Kant Van De Weg.

Momenteel schrijf ik aan de Zoete Zonden serie, die opgehangen is aan de zeven hoofzonden, de eerste vier delen zijn al uitgebracht.

Om een beetje onder de mensen te blijven komen geef ik af en toe een kookworkshop.