Ieder mens is kind geweest. En kinderen zeggen vaak: ‘Later, als ik groot ben…’ Als je jong bent denk je niet na over hoe je je tijd besteedt. Je doet wat je leuk vindt en verplichtingen heb je nog niet veel. Pas later, als je dan groot bent en je hart uitgaat naar verschillende dingen, kun je zomaar voor een dilemma komen te staan.
Waar kies je voor? Welke dromen heb je? Welke mogelijkheden?
(meer…)
Uw kostbare tijd die u veelal gebruikt om aan de stoelpoten van letterkunstenaars te zagen. Dat kunstenaarschap wordt door u in veel gevallen nogal in twijfel getrokken, maar het woordenboek is er duidelijk over: Literatuur is letterkunde. In welke volgorde die 26 letters dan moeten staan, daarover wordt niet gerept. Dat is derhalve het grote grijze (leuke kleur tegenwoordigJ) schemergebied waarin u zich begeeft.
(meer…)
Een klein dorp op de Heuvelrug, we mochten er 50 jaar wonen. Onmogelijk om recht te doen aan de plaats en de mensen in een paar woorden. Toch ga ik het proberen omdat ik zo dankbaar ben voor deze veilige vredige plek.
De kinderen niet op laten groeien in de walmen van stadsbussen, dat was de directe aanleiding om in 1973 te verhuizen van Utrecht naar de ‘van de Boschlaan’ in Leersum. De tweede zoon was nog maar een baby. De dochter van negen en de zoon van zes gingen naar Basisschool ‘De Hoeksteen’, aan het eind van de straat.
(meer…)
Mijn vader mocht altijd al graag verhalen vertellen over vroeger. Maar nu in zijn laatste levensjaren borrelen er voortdurend verhalen op. Bij mij ontstaat de behoefte ze op te schrijven zodat de herinnering niet verloren gaat.
Mijn opa was een bijzondere man. Mijn vader is dat ook, maar op een andere manier. De twee hadden een moeizame verhouding om verschillende redenen. De belangrijkste was: ambitie. Mijn vader roept de laatste tijd dat hij teveel ambitie heeft gehad. Als dat waar is, komt het voor een deel omdat mijn opa te weinig ambitie had. Ook dat gegeven kent zoals veel in het leven een duidelijke oorzaak. Het verhaal wat nu volgt illustreert heel goed dat mijn opa’s karakter er ook debet aan was. Zijn motto was vooral: doe maar gewoon wat je hand vindt te doen.
(meer…)
Stiekem werd er gekust als ze achter de watertoren van Bolsward waren. Johan en Clara, Clara en Johan. Zelf vonden ze het een geweldige match. Helaas dachten de wederzijdse ouders daar anders over. Zoals dat in die tijd vaker ging bemoeiden ouders zich met de haalbaarheid van de liefde op grond van geloof en culturele achtergrond. Er zijn heel wat relaties voortijdig gesneuveld.
Nu was Johan knap eigenwijs en voor de duvel niet bang. Ze lieten zich niet tegenhouden. Mama Clara, een rijke boerin, gaf Johans vader te kennen dat het over moest zijn en dat hij zijn zoon in toom moest houden. Johans vader merkte terecht op, ‘Ik kan hem moeilijk aan de tafelpoot vastbinden.’
(meer…)