Een klein dorp op de Heuvelrug.
We mochten er 50 jaar wonen. Onmogelijk om recht te doen aan de plaats en de mensen in een paar woorden. Toch ga ik het proberen omdat ik zo dankbaar ben voor deze veilige vredige plek.
De kinderen niet op laten groeien in de walmen van stadsbussen, dat was de directe aanleiding om in 1973 te verhuizen van Utrecht naar de ‘van de Boschlaan’ in Leersum. De tweede zoon was nog maar een baby. De dochter van negen en de zoon van zes gingen naar Basisschool ‘De Hoeksteen’, aan het eind van de straat.
Ik picknickte op het gras achter ons huis, tot grote verbazing van de buurvrouw. We hadden weer een tuin, maar nog geen meubilair. Gewoon een kleed op de grond, de kinderen vonden het prachtig!
Linquenda Op den Berg
Drie jaar daarna verhuisden we naar de totaal nieuwe wijk ‘Op Den Berg’. Daar is onze jongste zoon geboren. Er woonden allemaal gezinnen in dezelfde levensfase. Het werd al snel een hecht stel. De families Rutten, Henzen en Pijpers wil ik niet onbenoemd laten.
Onze vier kinderen hadden het bos als hun achtertuin en groeiden in vrijheid op. Veel vrienden maakten ze. Drie minuten fietsen en ze lagen in Het Bosbad. Turnen en voetballen bij H.D.S. twee straten verderop.
Mijn man en ik waren druk met de zaken in Utrecht, maar na 8 uren slaap in de schone boslucht konden we er weer tegenaan.
Ook wij maakten nieuwe vrienden, waarvan helaas al een heel aantal ons ontvallen zijn. Maar herinneringen blijven. We deelden lief en leed zoals dat gaat met goede buren. We hadden illustere feesten met natuurlijk het bloemencorso als jaarlijks hoogtepunt. De fanfare wilde nog wel eens een straatje om lopen en kwam voor de deur een aubade geven aan mijn man die vaak met bloemencorso jarig was.
Het huis was een haven voor nichten of neven die even de weg kwijt waren. Samen vierden we tot diep in de nacht Sinterklaas, waarbij vooral de ellenlange gedichten historisch waren.
De bovenverdieping brandde in 1981 volledig af, maar werd door een bevriende aannemer herbouwd. Het huis was mooier dan ooit.
Maar Leersum is ook memorabel in gewone dingen zoals boodschappen doen. 50 jaar lang bij dezelfde slager en dezelfde groenteboer. Ze kenden geen openingstijden en alles kon op de pof. Inmiddels komen ze aan huis, en dat vinden ze heel gewoon. De pizza boer, de snackbar, ze kennen je. Het vertrouwen was en is groot.
Vaak aten mijn man en ik een hapje bij ‘De Donderberg’, als we laat waren belde ik Jan Goedegebuure.
Hij zei dan, ‘Ik hou de keuken nog wel even open, mevrouw Tamminga, haast u maar niet.’
De huisarts, dokter Dell werd een vriend, hij wist alles van je, zo ging dat in die tijd.
Leeg nest.
De kinderen werden volwassen en vlogen uit. Het huis was al jaren te groot, maar ja, we woonden er zo fijn. Veel buren trokken weg. Plaatsgemaakt voor nieuwe jonge gezinnen in de wijk en dat is goed. We kunnen ook op hen altijd een beroep doen. Dat is in die 50 jaar niet veranderd. Beter een goed buur.
Toch besloten we dat het tijd was om kleiner te gaan wonen, dichterbij de kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen.
En toen…
De valwind was angstig, in luttele seconden werden tientallen bomen uit de grond gerukt. Het was een ravage. De verkoop van ons huis ging niet door.
Maar Leersum krabbelde weer op en wij genoten eigenlijk best wel van ons nieuwe uitzicht. Tegenwoordig zien we de zon ondergaan.
Nu is het huis toch verkocht en het afscheid daar. Na vijftig jaar wordt de naam van het huis bewaarheid: Linquenda… Eens moet ik het verlaten.
Een mensenleven lang onder Gods zon in een prachtig dorp op de Heuvelrug. Het was een heerlijke tijd.
Dag Leersum, dankjewel!
